Anna Boroń-Kaczmarska [1], Janusz Cianciara [2], Robert Flisiak [3], Andrzej Gładysz [4], Zbigniew Gonciarz [5], Waldemar Halota [6], Jacek Juszczyk [7], Małgorzata Pawłowska [8], Krzysztof Simon [9], Wojciech Służewski [10], Marek Woynarowski [11]
[1] Katedra i Klinika Chorób Zakaznych Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie
[2] Klinika Hepatologii i Nabytych Niedoborów Immunologicznych Akademii Medycznej w Warszawie
[3] Klinika Obserwacyjno-Zakazna Akademii Medycznej w Białymstoku
[4] Katedra i Klinika Chorób Zakaźnych Akademii Medycznej we Wrocławiu
[5] Katedra i Oddział Kliniczny Chorób Wewnetrznych Slaskiej Akademii Medycznej w Sosnowcu
[6] Katedra i Klinika Chorób Zakaźnych Akademii Medycznej w Bydgoszczy
[7] Katedra i Klinika Chorób Zakaźnych Akademii Medycznej w Poznaniu
[8]Katedra i Klinika Chorób Zakaźnych AM w Bydgoszczy
[9] Katedra i Klinika Chorób Zakaźnych Akademii Medycznej we Wrocławiu
[10] Klinika Chorób Zakaźnych i Neurologii Dziecięcej Akademii Medycznej w Poznaniu
[11] Klinika Gastroenterologii Hepatologii i Immunologii IP CZD w Warszawie
Zakopane 03.04.2004r.
W ubiegłym roku oszacowano, iż w Polsce liczba zakażonych HCV wynosiła ponad 700 tysiecy. Utrudniony dostep do leczenia przeciwwirusowego powoduje systematyczne pogarszanie sie stanu zdrowia oraz stanowi zagrożenie dla osób nie zakażonych, czego wyrazem jest stały wzrost liczby nowych zachorowań.
1. Standardowym leczeniem przewlekłych zapaleń wątroby jest terapia skojarzona z zastosowaniem pegylowanego interferonu alfa i rybawiryny. W przypadku przeciwwskazań, działań niepożadanych lub nieskuteczności terapii możliwe jest stosowanie innych interferonów, w połączeniu z rybawiryną lub monoterapia wybranym preparatem interferonu.
2. Ostre wirusowe zapalenie wątroby typu C wymaga 24 tygodniowej monoterapii jednym z preparatów interferonu.
3. Rozpoznanie zakażenia HCV polega na wykryciu przeciwciał anty-HCV i/lub obecności HCV-RNA w surowicy krwi lub w tkance wątrobowej, bądź w mononuklearach krwi obwodowej.
4. Przed zakwalifikowaniem do leczenia należy u chorego oznaczyć genotyp HCV, a w przypadkach zakażeń genotypami 1, 4, 5, 6 HCV również ilościowo stężenie HCV-RNA.
5. Leczeniem powinni byc objęci chorzy z przewlekłym zapaleniem wątroby i wyrównaną marskoscią wątroby, jak również chorzy z pozawątrobowymi manifestacjami zakażenia HCV. W pierwszej kolejności do leczenia powinno się kwalifikować chorych z zaawansowanym procesem chorobowym, jak również współzakażonych wirusem HBV lub HIV oraz chorych dializowanych oczekujących na przeszczepienie nerki. Chorzy po przeszczepieniach narządów, u których stwierdza się wznowe zakażenia HCV powinni być leczeni.
6. W przypadkach wczesnej odpowiedzi wirusowej na leczenie, chorych zakażonych genotypem 1, 4, 5 i 6 HCV należy leczyć 48 tygodni. Zakażonych genotypem 2 i 3 HCV należy leczyć przez 24 tygodnie bez ilościowych badań wiremii. Wczesna odpowiedź wirusowa to nie wykrycie HCV-RNA w surowicy krwi w 12 tygodniu leczenia lub 100-krotne zmniejszenie HCV-RNA w tym czasie i nie wykrycie wiremii HCV-RNA w 24 tygodniu leczenia. U chorych, u których nie uzyskano wyżej wymienionej odpowiedzi leczenie należy przerwać.
7. Leczenie uważa się za skuteczne jeśli po 24 tygodniach od zakończenia terapii nie stwierdza się obecności HCV-RNA w surowicy krwi.
8. Reterapie należy stosować u chorych z nawrotem wiremii HCV i u leczonych nieskutecznie. Stosuje się wówczas inne preparaty interferonu, niż poprzednio.
Źródło publikacji :
Strona Główna Polskiego Towarzystwa Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych
