W oczekiwaniu na porównanie skuteczności dwóch pegylowanych interferonów, które obecnie są w użyciu (były – aktualizacja 2018 r.) – w dużym, wieloośrodkowym, międzynarodowym badaniu (IDEAL), którego wyniki mają być opublikowane pod koniec tego roku – przetłumaczyłem i streściłem dwa opracowania porównawcze tych leków. Źródło pracy pochodzi z kwietnia 2005 roku, z konferencji EASL w Paryżu.
Jako autor tej publikacji w formie elektronicznej zastrzegam sobie prawo do błędów w tłumaczeniu, jako „nietłumacz” i „niemedyk”. Materiał opublikowany tylko w celach informacyjnych i poglądowych, a nie w celach edukacyjnych. Tak, a nie inaczej powinien być postrzegany. Wszelkie prawa co do treści tłumaczenia tej publikacji są zastrzeżone, kopiowanie, wykorzystywanie bez mojej pisemnej zgody jest zabronione.
Peginterferon alfa-2a w porównaniu z peginterferonem alfa-2b w leczeniu przewlekłych zapaleń wątroby typu C.
(Peginterferon alfa-2a versus peginterferon alfa-2b in the tratment of chronic hepatitis C)
S. Mauss (1), F. Berger (1), G. Felten (2), D. Hueppe (2), G. Schmutz (1)
(1) Center for HIV and Hepatogastroenterology, Dusseldorf, Germany
(2) Practice for Gastroenterology, Herne, Germany
METODY
Przebadano dwie prawie identyczne grupy pacjentów (po 109 osób : 59 Mężczyzn/50 K – 64 M/45K) odnośnie wieku (średnia 41-42 lata), rodzajów/ilości genotypów wirusa HCV (W obu grupach : 63 osoby – gen. 1, 9 osób – gen. 2, 34 osoby – gen. 3, 3 osoby – gen. 4) , poziomu wiremii na początku terapii (523 000 – 539 000 Ul/ ml), wagi (70-76 kg) i współczynnika BMI (23,88 – 24,69), średniego poziomu ALAT przed rozpoczęciem terapii (66 – 75). Peginrterferon alfa-2a podawano w jednakowej dawce wszystkim – 180 ug, peginterferon alfa-2b w dawce 1,5 mcg/kg masy ciała oraz rybawirynę w dawce 800-1200 mg / dobę w zależności od wagi pacjenta.
Dla ułatwienia stosuję w moim streszczeniu podział/nazewnictwo grup :
GRUPA 1 – leczeni peginterferonem alfa-2a (Pegasys) – GR. 1
GRUPA 2 – leczeni peginterferonem alfa 2b (Pegintron) – GR. 2
REZULTATY
Za stałą odpowiedź wirusologiczną uznano poziom HCV RNA < 100 IU/ml na koniec terapii (24 tygodnie po odstawieniu leczenia), w odpowiednim czasie odnotowywano również nawrót choroby (relapse).
UZYSKANO :
Odpowiedź wirusologiczną na koniec leczenia (EOT : HCV RNA < 100 UI/ml po ostatnim zastrzyku) odnotowano:
63% w GR. 1
62% w GR. 2
Stałą odpowiedź wirusologiczną (SVR : HCV RNA 24 tyg. po zakończeniu leczenia) odnotowano :
50% w GR. 1
54% w GR. 2
Nawrót (Relapse : nawrót do choroby/wykrywalności wiremii w 24 tyg. po zakończeniu leczenia) odnotowano u :
22% leczonych w GR. 1
13% leczonych w GR. 2
SVR (stałą odpowiedź wirusologiczną) – PODZIAŁ NA GENOTYPY HCV, uzyskano :
Przy genotypie 1 lub 4 :
41% wśród leczonych w GR. 1
50% wśród leczonych w GR. 2
Przy genotypie 2 lub 3 :
63% wśród leczonych w GR. 1
61% wśród leczonych w GR. 2
SVR w zależności od poziomu wiremii :
<800 000 IU/ml :
49% w GR. 1
60% w GR. 2
> 800 IU/ml :
51% w GR. 1
43% w GR. 2
Średnie wartości ALAT w czasie leczenia :
W GR 1. :
na początku : 74, na koniec : 20
W GR. 2 :
na początku : 71, na koniec : 19
Leczenie przerwano w obu grupach u 40 pacjentów w GR. 1 i u 41 pacjentów w GR. 2, z powodów :
W Gr. 1 : 6 pacjentów z powodu skutków niepożądanych leków, 14 pacjentów z powodu braku odpowiedzi wirusologicznej w 12 tyg. terapii, 6 pacjentów zrezygnowało, nad 14 pacjentami stracono kontrole (po leczeniu)
W Gr. 2 : 2 pacjentów z powodu skutków niepożądanych leków, 18 pacjentów z powodu braku odpowiedzi wirusologicznej w 12 tyg. terapii, 7 pacjentów zrezygnowało, nad 14 pacjentami stracono kontrole (po leczeniu)
PODSUMOWANIE
Autorzy zwracają uwagę na znamienne różnice rezultatów leczenia w obu grupach w zależności od użytych leków i rodzaju genotypu (znamienna przewaga alfa-2b w SVR przy genotypie 1 lub 4!), ale podkreślają, że badanie to było przeprowadzone na zbyt małej ilości pacjentów. Potrzeba jest kontynuowania tego typu badań nad większą ilością pacjentów.
Mój komentarz:
Obydwa leki wypadły w badaniu podobnie. Niewielkie odchylenia na rzecz jednego i drugiego wydają się równoważyć. Są one bardzo podobne w swej skuteczności.
Badanie nad zbyt małą ilością pacjentów – co podkreślają sami autorzy. Jednak należy przyznać, ze dobór pacjentów w obu grupach był doskonały (porównywalne, prawie identyczne dwie grupy), stąd można wyciągnąć wstępny wniosek (tezę oczekującą na udowodnienie) że : przy genotypie 1 lub 4 (czyli przy tych trudniejszych do wyleczenia) i przy niskim poziomie wiremii – być moze warto sięgać po Pegintron (peginterferon alfa-2b), a nie po Pegasys (peginterferon alfa-2a).
Teza ta jednak powinna być potwierdzona w innych badaniach, zanim zostanie uznana, jako pewnik i standard medyczny. Stąd z jeszcze większą niecierpliwością oczekuję publikacji wyników z trwającego właśnie wielkiego, wieloośrodkowego badania porównawczego.
Wpływ otyłości na stopień choroby wątroby i odpowiedź na terapię u pacjentów z chronicznym zapaleniem wątroby typu C
(Impact of obesity on degree of liver disease and response to therapy in patients with chronic hepatitis C virus infection)
K. Cesario (1), F. Khandwala (2), K. Edwards (1), W. Carey (1), D. Barnes (1) i N. Zein (1)
(1) Department of Gastroenterology/Hepatology,
(2) Department of Biostatistics and Epidemiology,
The Cleveland Clinic Foundation, Cleveland, OH, USA
TŁO
Otyłość jest dobrze znanym negatywnym czynnikiem rokującym w odpowiedzi na terapię przeciwwirusową u pacjentów z hepatitis C. (1,2)
Odpowiedź na leczenie pacjentów z otyłością nie jest zależna od stopnia stłuszczenia wątroby w obrazie biopsji wątroby. (3)
Zostało więc zasugerowane, że znaczna nadwaga sprzyja także szybszemu rozwojowi włóknienia i marskości wątroby. (4)
Ważne jest by roztrzygnąć czy u pacjentów z nadwagą istnieje wyższe ryzyko rozwoju choroby wątroby niż u pacjentów bez nadwagi oraz opracowanie ulepszonych opcji leczenia.
CEL
Ocena związku pomiędzy nadwagą i histologicznym stadium choroby wątroby.
Ocenić czy zastosowanie peginterferonu alfa-2b (PEG IFN alfa-2b, Pegintron) według wagi pacjenta z rybawiryną daje wyższe odsetki stałych odpowiedzi wirusologicznych (SVR), niż niezmienne, stałe (bez względu na wagę ciała pacjenta) dawki peginterferonu alfa-2a (PEG IFN alfa-2a, Pegasys) z rybawiryną u pacjentów zakażonych przewlekle HCV z nadwagą.
DOBÓR PACJENTÓW
Projekt/Szkielet badania.
– Historia badania nad pacjentami leczonymi w Cleveland Clinic Foundation pomiędzy 2001 a 2004 rokiem.
Kryteria włączenia do badania.
– Chroniczne zakażenie HCV potwierdzone serologicznie i/lub poprzez wynik biopsji wątroby
– Pacjenci naiwni wobec terapii (leczeni pierwszy raz przeciwwirusowo)
– genotyp 1
– rasa kaukaska [czyli biali – rasy kolorowe gorzej odpowiadają na leczenie – stąd jest to w pracy amerykańskiej zaznaczone, że chodzi o pacjentów białych – dop. autora streszczenia]
Przyjmowanie przez tych pacjentów jednej z opcji leków :
– PEG INF alfa-2b (dozowanie według wagi) 1,5 mcg/kg/tydzień albo PEG IFN alfa-2a (w stałej dawce) 180 mcg/tydzień
– RBV, 1000 mg/dzień doustnie (waga ciała równa lub mniejsza od 75kg) lub 1200 mg/dzień doustnie (waga ciała wyższa od 75 kg)
Kryteria wyłączenia z badania.
– osoby po przeszczepie wątroby
– koinfekcja z HBV i/lub HIV
METODY
Pacjentów podzielono na grupy wedlug indeksu masy ciała (BMI) na z nadwagą i bez nadwagi :
– z nadwagą (BMI równe lub większe od 30kg/m2)
– bez nadwagi (BMI mniejsze od 30kg/m2)
Histologiczne cechy wykazane w biopsji wątroby przed leczeniem były podobne:
– wykazano obecność stłuszczenia
zasięg włóknienia:
– brak do łagodnego (wynik Metavir 0-2)
– średni do poważnego (wynik Metavir 3-4)
stopień zapalenia :
– brak do łagodnego (wynik HAI-Knodell 0-8)
– średni do poważnego (wynik HAI-Knodell 9-18)
SVR (stała odpowiedź wirusologiczna) została zdefiniowana jako HCV RNA negatywne po 6 miesiącach od zakończenia terapii
REZULTATY
Dane demograficzne.
Pacjenci z nadwagą.
Liczba pacjentów : 42
Średnia BMI : 34,9 +/- 0,8
Średni wiek : 47,2 +/- 0,9
Płeć (Mężczyzna/Kobieta) : 26/16
Średnia wartość wyjściowa AlAT : 95,8 +/- 11,4
Średnia wiremia HCV RNA (IU/ml) : 767 878 +/- 108 854
Pacjenci bez nadwagi.
Liczba pacjentów : 91
Średnia BMI : 25.2 +/- 0,3
Średni wiek : 48.6 +/- 0,9
Płeć (Mężczyzna/Kobieta) : 49/42
Średnia wartość wyjściowa AlAT : 86,1 +/- 8,3
Średnia wiremia HCV RNA (IU/ml) : 748 853.48 +/- 69 477
Wyniki histologiczne biopsji wątroby przy rozpoczęciu leczenia :
– Pacjenci z nadwagą mieli wykazany wyższy odsetek stłuszczenia w wyniku biopsji wątroby niż pacjenci bez nadwagi (41% / 17%)
– Włóknienie zaawansowane było wyższe w grupie pacjentów z nadwagą, niż w grupie pacjentów bez nadwagi (60% / 44%).
– Stan zapalny był porównywalny w obu grupach
SVR
Uzyskano stałą odpowiedź wirusologiczną (SVR) u 28 pacjentów z nadwagą oraz 58 pacjentów bez nadwagi.
Przy zastosowaniu PEG IFN alfa-2b (Pegintron) i rybawiryny uzyskano wyższy odsetek SVR grupie pacjentów z nadwagą i bez nadwagi (53 i 48%) w porównaniu do uzyskanych wyników u leczonych w obu grupach PEG IFN alfa-2a (18 i 28%).
KONKLUZJE
Pacjenci z nadwagą mieli wyższe stłuszczenie w obrazie biopsji wątroby niż pacjenci bez nadwagi, poza tym nie dostrzeżono innych znamiennych różnic w obu tych grupach pacjentów.
W naszym badaniu nie znaleziono zależności od stłuszczenia wątroby na efekt terapeutyczny leków.
Dozowanie leku PEG IFN alfa-2b, Pegintron w oparciu o wagę pacjenta było łaczone z wyższym SVR u wszystkich pacjentów w porównaniu do zastosowanego PEG IFN alfa-2a, Pegasys, a szczególnie uwidoczniło się to wobec grupy pacjentów leczonych z nadwagą.
Aby potwierdzić te odkrycia potrzebne są dalsze randomizowane badania kliniczne.
ODNIESIENIA
1. Fried MW, Shiffman ML, Reddy KR, et al. Peginterferon alfa-2a plus ribavirin for chronic hepatitis C virus infection. N Engl J Med 2002;347:975-82.
2. Manns MP, McHutchison JG, Gordon SC, et al. Peginterferon alfa-2b plus ribavirin compared with interferon alfa-2b plus ribavirin for initial treatment of chronic hepatitis C: a randomized trial. Lancet 2001;358:95865.
3. Bressler BL, Guindi M, Tomlinson G, Heathcote J. High body mass index is an independent risk factor for nonresponse to antiviral treatment in chronic hepatitis C. Hepatology 2003;38:639-44.
4. Hu KQ, Kyulo NL, Esrailian E, et al. Overweight and obesity, hepatic steatosis, and progression of chronic hepatitis C: a retrospective study on a large cohort of patients in the United States. J Hepatol 2004;40:147-54.
Przetłumaczył, streścił i opublikował w formie elektronicznej : Jarek Chojnacki
